هنگامی که از معلولیت حرف به میان می آید، ذهن افراد به بیماری مادام االعمر و از کارافتادگی معطوف می شود و به این موضوع با دید منفی می نگریم.
بررسی ها نشان می دهد که بیش از 80 درصد افرادی که معلول هستند، از بدو تولد به این ناتوانی مبتلا نبوده اند و پس از طی دوره ای به این ناتوانی مبتلا شده اند، مثلا در اثر ابتلا به یک بیماری خاص و یا حادثه ای مانند تصادف.
معلولیت عبارتست از محدودیت دائمی در زمینه های مختلف جسمی، حسی یا ذهنی و روانی که شخص مبتلا به آن را در زندگی روزمره در مقایسه با سایر افراد جامعه دچار مشکل یا محدودیت سازد.
البته مشخص است که زندگی یک فرد در اثر معلولیت کاملا دچار تغییر می شود، اما می توان با پشتیبانی صحیح از افراد معلول و تامین نیازهای مادی و غیر مادی آنها، باری از مشکلات آنها را برداریم و آنها را به زندگی معمولی بازگردانیم.
فردی که دچار معلولیت می شود، به طور طبیعی ابتدا احساس افسردگی و اضطراب دارد و معمولا از آینده خود احساس ناامیدی می کند.اگرچه معلولیت توانایی های جسمی فردی را محدود می کند، اما تاثیر روانی که بر فرد می گذارد، بسیار بیشتر خواهد بود و اگر درمان نشود، به روحیه فرد لطمه بزرگی وارد می کند و او را به گوشه‌گیری می کشاند.اغلب افرادی که به تازگی دچار معلولیت شده اند، تمایل ندارند که در اجتماع حضور پیدا کنند و از مواجهه با افراد خجالت می کشند.
یاداوری نکات زیر لازم می باشد:
- اغلب افرادی که دچار معلولیت می شوند، باید تحت حمایت خدمات پزشکی به خصوص توانبخشی قرار بگیرند مانند فیزیوتراپی و یا کاردرمانی. هدف از انجام خدمات توانبخشی، بهبود کامل معلولیت نیست، بلکه در بسیاری از موارد حفظ توانایی فرد و کاهش تحلیل توانایی های باقیمانده در فرد می باشد.
- به اطرافیان فرد معلول توصیه می شود که محیط عاطفی خانواده را حفظ کنند و خدمات و تجهیزات لازم را در اختیار فرد معلول قرار دهند و در صورت نیاز برای رفع نیازهای روزانه فرد معلول مانند نظافت شخصی و دستشویی و حمام رفتن، برای او پرستار بگیرند.
- اگرچه معلولیت، چالش های جدیدی را برای فرد و خانواده او ایجاد می کند، اما به این معنی نیست که زندگی فرد معلول باید از شادی و خوشی خالی باشد.
- فرد معلول و خانواده او باید آگاهی ها و اطلاعات خود را در زمینه معلولیت بالا ببرند و راهکارهای مناسبی را برای بهتر زندگی کردن پیدا کنند.
- فرد معلول باید هر چند وقت یک بار به پزشک مراجعه کند تا در صورت نیاز، اقدامات لازم برای او اجرا شود. حتما از پزشک خود راهنمایی های لازم را بخواهید.
- هرگز سعی نکنید که فرد معلول را دور از جامعه و زندگی طبیعی اش نگه دارید. او را به خرید ببرید، پارک رفتن را با او تجربه کنید و سعی کنید او را به زنگی اجتماعی اش برگردانید.
- ارتباطات اجتماعی با فرد معلول باید همراه با احترام باشد و از ترحم به ایشان باید دوری کرد.
- فاصله‌ی بین محل پاگرد و ورودی راهروها باید کوتاه باشد.
- راهروها و گذرگاه ها باید تا حد ممکن مسطح و هموار باشد.
- محل عبور و مرور فرد معلول جسمی باید وسیع تر از حد معمول باشد تا با واکر یا کراچ و یا عصا به راحتی از آن عبور کند.
- محل دستشویی برای افراد معلول حرکتی باید کاملا ایمن و مناسب باشد تا به ناحیه لگن و پاهای او فشار و آسیب وارد نکند.
- توجه به تفریح و ورزش، باعث سلامت جسمی و روانی معلولین می شود.
- اشتغال برای معلولان می تواند علاوه بر تامین بخشی از نیازهای مالی آنها، حس اعتماد به نفسرا در آنها تقویت کند تا کمتر به معلولیت خود فکر کنند. همچنین حس مفید بودن برای خود و خانواده شان را نیز در آنها ایجاد می کند.
نقل از: زهره لطیفی – سایت مؤسسه فرهنی تبیان – خرداد 1393
